"will you marry me?"

          Ito yung mga tanong na hinihintay ng mga nobyang babae na itanong sa kanila ng kanilang nobyong lalake.  Tanong na alam kong makakapagpasaya sa kanila.  Nakakasigurong sila lang at wala nang iba pang mamahalin habang nabubuhay.

          "will you marry me?"  isang post sa wall ng facebook ng aking nobya.  Nakakatuwa kung iisipin ngunit bakit ko naman pagtatawanan ang gayon kung alam ko namang iyon talaga ang nararamdaman niya.  Masaya ako at hindi ko itatanggi iyon.  Pareho na naman kaming nasa hustong gulang na.  Mahal ko siya at lagi kong sinasabi iyon sa kanya, ganoon din naman  siya sa akin.

            Aaminin ko, natuwa ako sa ginawa niyang iyon.  Ikaw ba naman tanungin ka ng nobya mo kung gusto mo siyang pakasalan, anong magiging reaksiyon mo?  Tapos naka post pa sa wall ng Facebook niya na alam kong makikita ko din pag nagbukas ako ng Facebook account ko hehehe.

           Ang bilis talaga ng panahon.  Parang kelan lang inaakay pa ako ng mga magulang ko.  Sinusubaybayan,  inaaruga pero ngayon heto ako haharap na sa pinakamalaking  yugto ng aking buhay.  Buhay na kasama ang magiging may bahay, magiging Ina ng aming magiging mga anak, pangungunahan  ang sambahayang pareho naming pinangarap na magaroon ng katuparan.  Asawang alam kong Dios ang nagbigay.
   
           Oo, yun ang isinagot ko.  Sagot na alam kong may kasiguraduhan.  Sagot na alam kong makapagpapasaya sa kanya hindi dahil sa iyon ang gusto niyang marinig mula sa akin kundi iyon ay dahil sa iyon ang nararamdaman ko para sa kanya.  Sagot na alam naming habang buhay na hindi namin pagsisisihan.

           Ganito pala ang pakiramdam kapag alam mong nalalapit ka na sa panibagong yugto ng iyong buhay.  Halu-halong emosyon.  Hindi maipaliwanag pero masaya.  Masayang-masaya!.

            I LOVE YOU.